http://xportal.pl/?p=16418
Iran: Kissingerowi w odpowiedzi

Przewodniczący irańskiego parlamentu Ali Laridżani odniósł się do niedawnych uwag Henry’ego Kissingera na temat Iranu. Zdaniem amerykańskiego dyplomaty, to Iran, a nie grupy w rodzaju Islamskiego Państwa Iraku i Lewantu, stanowi prawdziwe zagrożenie na Bliskim Wschodzie, gdyż ma on potencjał do stworzenia imperium. Laridżani podczas odbywającej się w Teheranie międzynarodowej konferencji uczonych islamskich zapewnił, że Iran kierujący się zasadami przyświecającymi rewolucji 1979 r. nie dąży do stworzenia imperium, gdyż z zasady sprzeciwia się podobnym dążeniom. Jak powiedział „nie szukamy marionetek, ani nie chcemy nimi zostać.”

(na podst. Fars)

Czytaj dalej: http://polish.ruvr.ru/2014_11_08/Iran-h … tyka-1649/

Iran: hidżab i polityka


© Foto: Flickr.com/ Amir Farshad Ebrahimi/cc-by-sa 3.0

W Iranie doszło do serii napaści na kobiety z powodu ich „złego hidżabu". Ofiary oblewano kwasem za nieprawidłowy, zdaniem terrorystów, ubiór. Jedna kobieta zmarła, niektóre z zaatakowanych straciły wzrok.

W czym tkwi przyczyna tych nieludzkich ataków? Czy jest polityczne „drugie dno"? Zdaniem znanej rosyjskiej iranistki Jeleny Dunajewy:

Problem hidżabu nie jest centralny w islamie, kiedy pod islamskimi hasłami radykalni islamiści odrąbują głowy niewiernym. To widzimy na okupowanym przez Państwo Islamskie terytorium w Iraku i Syrii. Jednak stosunek do poziomu wolności w ramach noszenia hidżabu pokazuje stopień tolerancji społeczeństwa.

Rewolucja islamska wprowadziła w Iranie surowe zasady, w tym także w odniesieniu do ubioru. Iranki są zobowiązane do noszenia luźnej odzieży, która zakrywa głowę i szyję. Jednak zawsze i wszędzie kobiety chcą pozostać kobietami i chcą wyglądać ładnie.

Islamska rewolucja dotknęła także irańskie społeczeństwo. W pewien sposób odzwierciedliło się to także w ubiorze. Pod koniec lat 90. zaczął się proces transformacji idei hidżabu. Stopniowo zamiast parandży (czarnego okrycia), młode Iranki zaczęły nosić rusari (chustę na głowie) i wąski ropusz (długą kamizelkę), a pod nim (o, zgrozo!) zachodnie obcisłe dżinsy, a na nogach jaskrawe i nie mniej zachodnie tenisówki.

Irańskie modnisie nie poprzestały na tym. Eksperymentują z krojem i kolorem rusari i ropusz, coraz dalej odchodząc od ciemnych barw. W Iranie pojawiła się swoista i pociągająca nawet Europejczyków moda islamska. Zresztą ten ubiór, „nowy hidżab", spełnia warunki obowiązujących zasad.

Chociaż nie zawsze. Irańskie kobiety zaczęły zakrywać głowę tak, aby spod chustki widać było włosy. A co gorsza, zaczęły coraz bardziej wyzywająco używać kosmetyków. A to jest zakazane prawem szariatu.

Taka ewolucja hidżabu wywołuje nienawiść w konserwatywnych kręgach. Przy czym taka reakcja umacnia się w okresach stosunkowej liberalizacji życia społecznego po długich latach nacisku ideologicznego, kiedy myśleć o manicure albo kolorowym rusari było po prostu niebezpiecznie.

Warto wspomnieć w tym miejscu historyczne paralele. W 2 poł. lat 50. w Związku Radzieckim po śmierci Stalina i nastąpienia odwilży pojawiły się grupy młodych ludzi, którzy rzucili wyzwanie jednorodności i szarości odzieży, które przez lata wmuszał reżim stalinowski. Nazywano ich „bikiniarzami". Walczyły z nimi organy ideologiczne, strażnicy stalinowskiej spuścizny. Bikiniarzy bito, rwano ich kolorową odzież, golono głowy, niszczono ich ekstrawaganckie fryzury.

W Iranie negatywna reakcja islamskich konserwatystów przeciwko modnym kobietom rosła także w okresie prezydentury liberalnego Mohammada Chatami i obecnie za prezydenta Hasane Rouhani. De facto, to reakcja nawet nie na modne kobiety, ale na politykę tych prezydentów, niezadowalającą radykałów. „Kwasowe ataki" na kobiety to wyraz tej reakcji.

W Iranie, w odróżnieniu od Związku Radzieckiego lat 50., władze potępiły te przestępstwa. Prezydent Rouhani ponad rok temu, tuż po wygraniu wyborów, pozytywnie wyraził się o wyborach kobiet w zakresie ubioru, który noszą. Podkreślając, że jest przeciwko potępiającemu stosunkowi wobec kobiet nie noszących hidżabu, dodał, że kobieta bez hidżabu nie zawsze demonstruje brak cnót. A dziś z powodu ostatnich wydarzeń prezydent Rouhani powiedział: „Nie powinniśmy przesadnie skupiać się na takim problemie jak „zły hidżab"".

Nawet tacy zwolennicy surowego przestrzegania szariatu jak znany w Isfaganie oficer Korpusu Straży Islamskiej Rewolucji Akbar Pakzad oraz wysokiej rangi działacz religijny Mohamad Tadżi Rachbar potępili ataki na rodaczki. Z żądaniem zakończenia przemocy wobec muzułmańskich kobiet tysiące Irakijczyków wyszło na demonstracje w Teheranie, Meszhedzie, Isfaganie, Sakkezie, Reszte i innych miastach.

Problem hidżabu nabiera politycznego charakteru. Fundamentaliści rozpatrują
„zły hidżab" jak część wielkiego zagrożenia dla Republiki Islamskiej ze strony Zachodu. Jeden z arcykonserwatywnych irańskich klerykałów Ali Reza Panachijan powiedział: „hidżab przestał być wartością moralną. To strategiczna i polityczna kwestia i... kwestia bezpieczeństwa".

Nieprzypadkowo konserwatywna rada niedawno przyjęła ustawę o dodatkowych pełnomocnictwach tzw. patroli moralności. Pojawia się pytanie, dlaczego właśnie teraz rośnie napięcie w związku z hidżabem. To próba najbardziej konserwatywnych warstw społeczeństwa zdyskredytować coraz bardziej nasilające się liberalne tendencje w polityce zagranicznej i krajowej rządu Hasana Rouhani i dążenie do zatrzymania procesów ewolucyjnych. „Zły hidżab" to tylko pretekst do kolejnego ataku radykałów.

7 listopada w Duszanbe na festiwalu mody irańscy projektanci pokazywali swoje prace. Nie tylko parandżę i czadrę. Życie toczy się dalej.

http://polish.ruvr.ru/2014_12_06/Gry-wokol-Iranu-9495/

Gry wokół Iranu


© Foto: East News

USA mogą rozszerzać sankcje przeciwko Rosji z powodu jej transakcji z Iranem, powiedziała przedstawicielka Departamentu Stanu USA Jennifer Psaki. Jak to może wpłynąć na przebieg negocjacji Iranu z „szóstką”, których kolejna runda odbędzie się prawdopodobnie 10 grudnia? Jakie zewnętrzne czynniki mogą odbić się na wynikach przyszłego dialogu?

2014 rok stał się rokiem odrodzenia rosyjsko-irańskich stosunków praktycznie we wszystkich sferach. Prezydenci obu państw, Władimir Putin i Hasan Rouhani, spotykali się cztery razy, wypracowali strategię rozwoju więzi dwustronnych. Nie było miesiąca, aby ministrowie, politycy, dyplomaci oraz inni oficjalni przedstawiciele i biznesmeni Federacji Rosyjskiej i Iranu nie prowadzili produktywnych dialogów na różnych platformach. Ich trud został przekuty na podpisanie porozumień w różnych sferach, czy to badanie kosmosu, czy pokojowa energetyka atomowa, czy wielkie plany współpracy handlowo-ekonomicznej.

W ostatnich dniach minister rozwoju gospodarki Aleksiej Uljukajew poinformował, że w najbliższej przyszłości realizowany będzie program „irańska ropa naftowa w zamian za rosyjskie towary”. Kontrakt może wynieść 2-2,5 miliarda dolarów rocznie. Rosja będzie płacić pieniądze za irańską ropę naftową, a Iran wyda je na zakup rosyjskich towarów. Lista robi wrażenie: zboże, sprzęt naftowo-gazowy, sprzęt rolniczy, wagony, urządzenia zasilające, generatory prądu, samoloty i samochody. Ponadto przewiduje się budowę w Iranie montażowni rosyjskiej techniki. Ważne, że strony prowadzą rozmowy o planach przejścia we wzajemnych transakcjach z dolara na rubel i rial.

Taka intensywność rozwoju rosyjsko-irańskich stosunków nie cieszy Waszyngtonu. USA będą mogły rozszerzyć sankcje przeciwko Rosji z powodu jej transakcji z Iranem, powiedziała rzeczniczka Departamentu Stanu USA Jennifer Psaki. Tu pojawia się jednak kilka „ale”.



Po pierwsze, Rosja nie wprowadzała sankcji naftowych przeciwko Iranowi, dlatego z prawnego punktu widzenia jest całkowicie swobodna w swoich stosunkach z Teheranem.

Po drugie, po podpisaniu genewskiego Planu Wspólnych Działań Grupy 5+1 i Iranu w listopadzie zeszłego roku, sankcje przeciwko Teheranowi w tym i jednostronne, naftowe, w ciągu 2014 roku zostały złagodzone. W rezultacie Iran gwałtownie zwiększył wydobycie i eksport ropy naftowej, co pozwoliło mu otrzymać petrodolary: od 30 do 50 miliardów z różnych źródeł. Rosyjska transakcja z Iranem w pełni zgodna jest ze światowym trendem wobec tego kraju.

Po trzecie, stanowisko Departamentu Stanu odnośnie rosyjsko-irańskich transakcji nie jest całkiem logiczne. W ostatnich dniach rzecznik departamentu, Marie Harf oświadczyła, że jej resort w zbliżających się konsultacjach z Kongresem przedstawi „mocne dowody”, aby przeciwko Iranowi nie wprowadzano nowych sankcji. Pomocnik prezydenta Baracka Obamy ds. bezpieczeństwa narodowego Susan Rice wyjaśniła, że dodatkowe sankcje Stanów Zjednoczonych przeciwko Iranowi mogą „zerwać rozmowy” o programie atomowym Teheranu.

To całkowicie słuszne. Ale... oświadczenie pani Psaki zakładające sankcje przeciwko Rosji z powodu jej transakcji naftowej z Iranem wyrażą jednocześnie sankcje antyirańskie, przeciw czemu walczy Departament Stanu i Kongres. Gdzie logika? Czy jego pracownicy w żaden sposób nie mogą ustalić wspólnego stanowiska?

Chodzi o co innego. Amerykanom nie podoba się rosyjsko-irańska transakcja z ropą naftową nie tylko z powodu konkurencji. Światowy biznes, w tym i amerykański, z niecierpliwością czeka na pełne zniesienie sankcji wobec Iranu, aby ze wszystkimi zasobami rzucić się na ten perspektywiczny „kawałek” światowego finansowo-gospodarczego rynku. Rosja w tym roku już zrobiła wiele, aby nie spóźnić się do postsankcyjnego Iranu. Konkurentom to się nie podoba.

Co zaś tyczy się „atomowych rozmów” Grupy 5+1 z Iranem, to oczywiście, pośredni wpływ czynników zewnętrznych na ich atmosferę istnieje. Ale irański problem jądrowy jest na tyle poważny, że wszyscy uczestnicy negocjacji razem, nie poddając się prowokacjom, starają trzymać się wybranej linii. W ciągu roku uczyniono wiele, stworzono fundament dla ostatecznego rozwiązania problemu. To jest zasługa wszystkich.

A zupełnie naturalne i zrozumiałe dążenie Rosji do umocnienia się w przestrzeni biznesowej Iranu w żaden sposób nie wpływa na jej działania na „rozmowach atomowych”. Zresztą tak samo, jak i ukraiński kryzys. To potwierdzają także amerykańscy eksperci. Doradca sekretarza stanu USA ds. nierozprzestrzeniania i kontroli uzbrojenia Bob Einhorn oświadczył, że „rosyjska delegacja odegrała konstruktywną rolę w odbytych negocjacjach, proponując szereg konstruktywnych i ważnych decyzji”. A ekspert w dziedzinie bezpieczeństwa Robin Wright szczególnie podkreślił: „Było bardzo dużo dyskusji o tym, czy kryzys ukraiński wpłynie na wynik rozmów o atomie, jednak tak się nie stało”. Jego zdaniem, zamiar Federacji Rosyjskiej współpracować z innymi stronami w ramach procesu negocjacyjnego „ma autentyczny charakter”.

Na negocjacjach, które być może będą kontynuowane 10 grudnia, należy rozwiązać kilka dość trudnych spraw: ramy możliwości Iranu w zakresie wzbogacenia uranu, algorytm i mechanizm zdjęcia z Iranu sankcji i termin obowiązywania szerokiego końcowego porozumienia z Iranem.

Sytuacja wokół Iranu i wokół negocjacji jest pozytywna. Sukces jest możliwy.