http://www.prisonplanet.pl/ekonomia/nie … 2070308788

Trader21, independenttrader.pl



Miesiąc temu sygnalizowałem, że cała sprawa z rzekomym ograniczeniem dodruku przez FED może być tylko mitem i fakty wydają się to potwierdzać. Cały program Quantative Easing rozpoczęty w roku 2008 miał dwa podstawowe cele. Po pierwsze FED za nowo wydrukowane dolary skupował od banków komercyjnych bezwartościowe aktywa, na które nie było chętnych. Było to konieczne aby nie doprowadzić do kaskady bankructw wśród banków „zbyt dużych aby upaść”.

Drugim ale równie ważnym celem QE było skupowanie obligacji aby w ten sposób wygenerować sztuczny popyt na obligacje USA, podnieść ich cenę a tym samym obniżyć rentowność. Dzięki temu możliwe było utrzymanie praktycznie zerowych stóp procentowych przez 5 lat oraz znaczne zwiększenie zadłużenia.
Wzrastające tempo dodruku dolarów zaczęło jednak przerażać wielu inwestorów stąd też FED wpadł na pomysł ograniczenia dodruku. Początkowo druk zmniejszono z 85 mld / m-c do 75 mld. Od maja FED rzekomo ma skupować obligacje za 45 mld USD/ miesięcznie. Lukę popytową ma wypełnić malutka Belgia, która skupuje obligacje USA za pieniądze pożyczone z FED’u. W ten sposób FED oficjalnie ogranicza tempo skupu / dodruku dolarów co ma wzmocnić wiarę w dolara jak i instrumenty denominowane w dolarze.

Prawda jest jednak taka, że jeżeli dodamy skalę oficjalnego dodruku oraz zakupy dokonane przez Belgię za pożyczone z FED środki to okaże się, że miesięcznie FED zwiększa podaż dolarów o ponad 100 mld. W wyliczeniu nie ujmuję innych sztuczek księgowych w stylu odwróconego REPO czy ogromnej ilości derywatów, których zadaniem jest sztuczne utrzymywanie niskiego oprocentowania obligacji USA.

Wydaje się jednak, że Belgia jest osamotniona w desperackich próbach ratowania USA przed bankructwem. Od października 2013 roku do kwietnia 2014 ilość obligacji USA ulokowanych poza Stanami Zjednoczonymi wzrosła o 300 mld USD, z czego 200 mld czyli ponad 65% zakupów przypadło właśnie na Belgię.



Wygląda na to, że świat zdaje sobie sprawę z niewypłacalności USA i nikt nie chce skupować papierów bankruta. W artykule "Malutka Belgia ratuje obligacje USA" wskazywałem, że od 2013 roku świat bardzo ograniczył skalę zakupów obligacji Stanów Zjednoczonych. Nawet Europa czyli największy sojusznik wypiął się na USA.



Więcej szczegółów dostępnych jest na: http://www.treasury.gov/ticdata/Publish/mfh.txt

Jak widać w powyższej tabeli ilość UST trzymanych przez największe kraje Europy praktycznie się nie zmieniła od 14 lat. Jedynie kraje peryferyjne oraz Szwajcaria zwiększały ilość posiadanych obligacji i to tylko do 2013 roku. 


Podsumowanie
Ostatnie wydarzenia pokazują, iż coraz więcej krajów odwraca się od USA co jest wyraźną odpowiedzią na militarystyczną postawę USA. Stany Zjednoczone przez ostatnie 40 lat były w stanie spłacać swoje długi dodrukiem dolarów. Permanentny deficyt w USA był finansowany przez lata przez eksporterów ropy, Chiny oraz Japonię. Obecnie następuje jednak odwrót od dolara.

Przekręt z Belgią pokazuje stopień desperacji po stronie FED. Jednocześnie wydaje się, że skoro elita finansowa USA musi odnosić się do takich sztuczek to bardzo obawia się podania do publicznej wiadomości realnej skali dodruku. Ostatecznie dojdzie do sytuacji, w której brak kupców zmusi władze FED do monetyzacji wszystkich nowych obligacji co jest prostą drogą do bankructwa, resetu długów oraz wprowadzenia nowej waluty.



Świat nie ma jeszcze alternatywnego rozwiązania w stosunku do systemu dolarowego lecz jak pokazują przykłady Iranu czy Rosji w razie potrzeby błyskawicznie mogą powstać lokalne alternatywy umożliwiające handel poza dolarem.

Obecnie mamy już blok wschodnio-azjatycki zdominowany przez juana. W grę wchodzi także eksport surowców rosyjskich rozliczany w rublu lub euro. Grupa krajów z regionu Zatoki Perskiej także przygotowuje się do wprowadzenia nowej regionalnej waluty. Największym problemem wszelkich alternatyw jest ich brak powiązania z aktywami materialnymi. Nawet nowe SDR’y propagowane przez Jamesa Rickardsa mają w 80% opierać się na papierowych walutach, w 20% na metalach szlachetnych. To zdecydowanie za mało aby zapewnić stabilizację. Moim zdaniem powoli formujący się Gold Trade Settlement ma bardzo duże szanse aby odebrać dolarowi podobny udział jaki odebrał mu juan w ostatnich latach.


IndependentTrader.pl - Niezależny Portal Finansowy


Link do oryginalnego artykułu:
http://independenttrader.pl/230,nie_tyl … olara.html

http://www.prisonplanet.pl/ekonomia/now … p626033926

Nowa globalna waluta rezerwowa.
Trader21, independenttrader.pl
Polska
2014-03-31
Ekonomia
Eskalacja wydarzeń na Ukrainie przyspieszyła zakulisowe działania zmierzające do pozbawienia dolara amerykańskiego statusu waluty rezerwowej. Na chwilę obecną żadna z papierowych walut nie byłaby w stanie wypełnić luki po USD. Na znaczną rewaluację złota i powrót do walut powiązanych z metalem też jest trochę za szybko gdyż doprowadziłoby to do bezprecedensowego upadku papierowych waluty i pełnej dezintegracji systemu finansowego. Utrata kontroli nad systemem monetarnym mogłaby pociągnąć za sobą nieprzewidywalne konsekwencje w skali globalnej na czym nikomu nie zależy.

Osoby, które faktycznie kształtują system monetarny szukają przejściowego rozwiązania, które pozwoliłoby przejść do nowego systemu zapewne powiązanego ze złotem w sposób płynny. Chodzi o utrzymanie kontroli nad transformacją monetarną.

Wydaje się, że nowy SDR (Special Drawing Rights) emitowany przez MFW miałby stopniowo przejmować rolę rezerwowo-transakcyjną w miejsce dewaluowanego dolara.



Pomysł ten nie jest nowy. Przez wiele lat za takim rozwiązaniem optowały elity finansowe dążące do powołania jednego globalnego banku centralnego pod kontrolą angloamerykańskiego kartelu. Układ sił z czasem się zmienił i zachód przestał promować SDR’y.

Sprawa nowych SDR’ów nabrała tempa po 2008 roku, kiedy to nowe potęgi gospodarcze (BRICS) zaczęły nawoływać do zastąpienia dolara nową walutą rezerwową.

W 2009 roku Prezes Banku Chin Zhou Xiaochuan wezwał do zastąpienia dolara międzynarodowym wehikułem niezależnym od poszczególnych krajów zapewniającym stabilizację w długim terminie. W roku 2010 próbowano przebudować strukturę MFW dostosowując podział głosów do obecnych realiów ekonomicznych. Sprawa została zablokowana przez Kongres USA, który nie wyraził zgody na dokapitalizowanie MFW kwotą zaledwie 63 mld USD. Stany Zjednoczone jako główny udziałowiec mają prawo veta przez co sprawa utknęła w martwym punkcie na kolejne 4 lata.

Wiele zmieniło się po lutowym spotkaniu G20, na którym wyznaczono USA czas do kwietnia na dostosowanie się do planowanych zmian. Już nie tylko Chiny posiadające największe rezerwy dolarowe ale i Rosja, Indie i Japonia domagają się zmian pozwalających na uniezależnienie się od presji dolara. W obecnej formie MFW emituje SDR’y, których zabezpieczeniem są dolary, euro, jeny oraz funty. MFW posiada także trzecie największe zapasy złota w ilości 2814 ton. Realną kontrolę w funduszu sprawowało jednak USA, które miało prawo veta przez co bez zgody amerykańskich korporacji stojących za MFW nie mogły zapaść żadne wiążące decyzje.

Po przebudowie MFW układ sił przedstawiałby się następująco:



Zmiany w kompozycji SDR’ów:
-    rola Euro zredukowana o ponad połowę do ok 14%
-    rola USD zredukowana do 25%
-    rola Jena i Funta nieznacznie zredukowana
-    wprowadzenie Rubla i Yuana z udziałem po ok 10%
-    wprowadzenie złota i srebra z udziałem łącznym rzędu 20%
-    wprowadzenie około 10% udziału dla Brazylii, Indii, Turcji i być może Indonezji
Poza zmianą kompozycji SDR’ów wymagane byłoby znaczne zwiększenie funduszy MFW. Mimo, że najsilniej do zmian nawołują Chiny i Rosja to kraje te zaznaczają, że zastąpienie jednej papierowej waluty Super SDR’em zdominowanym przez inne papierowe waluty nie rozwiązuje obecnych problemów tj. nierównowagi w wymianie handlowej oraz kwestii kreacji nadmiernego długu. Upowszechnienie jednak nowego SDR’a mogłoby znacznie złagodzić skutki masowych i nieuniknionych odpisów długów oraz następujących po nich fali bankructw w sektorze finansowym.

Wydaje się, że zmiany te mają dość duże szanse powodzenia. Chińczycy mają największe rezerwy walutowe oraz są największym wierzycielem USA. Przy okazji Stany Zjednoczone prezentują się ostatnio jako kraj nieprzewidywalny. Po sławnym „fuck the EU” Victorii Nuland nawet Niemcy mogą poprzeć propozycje zmian mimo znacznego okrojenia roli Euro w koszyku walutowym. 

Rosja poza wprowadzeniem Rubla jako części składowej nowego SDR’a głośno optuje także za dołączeniem złota i srebra co ma wielu zwolenników szczególnie wśród krajów azjatyckich oraz eksporterów surowców, którzy do tej pory w zamian za surowce otrzymywali permanentnie dewaluowane dolary.


Implikacje wprowadzenia SDR’a dla poszczególnych krajów.
W większości przypadków wprowadzone zmiany nie miałyby dużego wpływu na waluty lokalne. Wyjątkiem oczywiście byłby USD, który doznałby znacznej dewaluacji. Odejście od USD jako waluty rezerwowej mogłoby pociągnąć konieczność wprowadzenia nowego dolara wewnętrznego jako jednostki rozrachunkowej wyłącznie na terenie USA.



Obecny dolar używany byłby natomiast w wymianie międzynarodowej pomiędzy bankami centralnymi oraz rządami krajów zachodnich poszerzonych o Japonię czy Koreę Pd. Dolar międzynarodowy ostatecznie przestałby być rozwadniany nieustannym dodrukiem, gdyż skokowa dewaluacja nowego dolara lokalnego pomogłaby znacznie ograniczyć deficyt USA przy okazji sprowadzając kraj do poziomu krajów rozwijających się. 

Dobrym przykładem są skokowe dewaluacje boliwara wenezuelskiego. Lokalna waluta tanieje z dnia na dzień o X%. Dwucyfrowa inflacja jest standardem. Produkty importowane znacznie drożeją co napędza produkcję wewnętrzną oraz pomaga zredukować deficyt w handlu zagranicznym.

Wprowadzenie Super SDR’ów zapewne zakończyłoby erę płynnych kursów walutowych. Wartość krajowych walut zostałaby ustalona na określonych poziomach w stosunku do SDR. Wartości te byłby korygowane co pewien okres.

Waluty kilku znaczących krajów takich jak Indie, Turcja czy Brazylia także nie zmieniłyby wartości gdyż mimo potęgi kraju są to ciągle waluty lokalne i rzadko kiedy są one trzymane w formie rezerw w innych bankach centralnych.

Cała procedura wprowadzenia Super SDR’ów przyjęta by została z różnym odczuciem. Zachód miałby alternatywę oraz możliwość awaryjnego zwiększenia płynności. Kraje takie jak Turcja, Iran, Indie czy Indonezja zapewne powróciłyby do rozliczeń w złocie co od zawsze było głęboko zakorzenione w azjatyckiej kulturze.


Czas przemian.
Cała procedura przejścia nie odbyłaby się bez ogromnych perturbacji na rynkach finansowych. Obecnie większość aktywów oparta jest na długu. Wg danych BIS globalny dług przekroczył 100 bilionów USD. Globalny PKB wynosi natomiast ok 75 bilionów. Nie ma innego wyjścia niż masowe odpisanie większości długów co pociągnie za sobą ogromne konsekwencje, o których pisałem w przed rokiem w artykule Globalny Reset.

Wprowadzenie złota i srebra do systemu jako punktu odniesienia rozpocznie trend, który z czasem będzie zyskiwał na znaczeniu. Ostatecznie czeka nas powrót do powiązania walut ze złotem w tej czy innej formie.
Od lat ogromna ilość złota wędruje z zachodu na wschód. Jeżeli kształt nowego systemu wyjdzie z zachodu zapewne zostaną wprowadzone furtki do powszechnej dewaluacji walut. W przeszłości Bretton Woods, teoretycznie zapewniał dolara dobrego jak złoto. Wojna w Wietnamie oraz program „Wielkiego społeczeństwa” okazały się na tyle kosztowne, że USA nadrukowało tyle dolarów, że musiano ostatecznie zerwać link do złota aby zatrzymać odpływ złota z USA.

Z drugiej strony, jeżeli sztywny reżim monetarny narzuci wschód to system zapewne będzie dużo bardziej wiarygodny i trwały. Jak to odbije się na USA i Europie trudno powiedzieć gdyż poza grupą zaufanych osób mało kto zna prawdziwe rezerwy złota poszczególnych krajów zdeponowane w Londynie czy w NY.

http://www.youtube.com/watch?feature=pl … lkc86bKp10

Podsumowanie.
Niezależnie od ostatecznej formy Super SDR ma w 80% składać się z papierowych walut. Złoto i srebro mają stanowić nie więcej niż 20%. Może jest to rozwiązanie umożliwiające „relatywnie” łatwe przejście przez reset długów czy odejście od dolara jako waluty rezerwowej. Fakt jest jednak taki, że Super SDR pozostawałaby ciągle derywatom zależną od innych papierowych walut. W Europie czy Ameryce Pn. system taki mógłby utrzymać się przez chwilę na poziomie wymiany międzynarodowej czy rezerw walutowych. Dla odmiany cały wschód z Chinami i Rosją na czele będzie moim zdaniem zmierzał do ustanowienia trwałego linku waluty ze złotem gdyż tylko taki system może zapewnić trwały rozwój oraz dominację na arenie międzynarodowej. Prototyp został zresztą już z powodzenie przetestowany przez Turcję, Iran, Chiny i Indie po tym jak na skutek sankcji Iran została odcięty od systemu Swift.

O ile jestem ogromnym przeciwnikiem waluty zależnych wyłącznie od woli polityków czy bankierów centralnych to jednak uważam, że Super SDR mógłby być pewnym tymczasowym rozwiązaniem na przejście z jednego systemu do drugiego bez posuwania się do rozwiązań militarnych.

Co SDR oznacza z punktu widzenia inwestycyjnego:
-    rewaluację złota i srebra w efekcie powrotu do systemu monetarnego
-    krach na rynku długu (obligacje) w wyniku masowych odpisów złych długów
-    znaczne straty na rynkach equity w efekcie ogromnych strat sektora finansowego
-    zmianę percepcji ludzkiej i odejście od długu jako aktywa, w którym trzymamy oszczędności

Na razie póki co Super SDR i transfer sił w MFW został odłożony do kwietnia. Możemy zatem spokojnie śledzić kierunek ewolucji systemu monetarnego. Niezależnie, w którą stronę system będzie ewaluował zmierzamy w kierunku systemu freegold (rozliczamy się w walutach papierowych, oszczędzamy w złocie).


IndependentTrader.pl - Niezależny Portal Finansowy


Link do oryginalnego artykułu: http://independenttrader.pl/205,nowa_gl … rwowa.html



komentarz "p.e.1984" do powyższego tekstu:

"Ktoś, kto postuluje walutę złotą nie ma pojęcia o ekonomii albo został oszukany przez grupę, która ma w tym prywatny interes. Autor pisze:

Na chwilę obecną żadna z papierowych walut nie byłaby w stanie wypełnić luki po USD. Na znaczną rewaluację złota i powrót do walut powiązanych z metalem też jest trochę za szybko gdyż doprowadziłoby to do bezprecedensowego upadku papierowych waluty i pełnej dezintegracji systemu finansowego.

Państwo, które porwie się na wprowadzenie waluty złotej zostanie momentalnie wydrenowane ze swoich rezerw złota przez partnerów handlowych i własną ludność. Czyli to nie papierowe waluty by upadły, tylko złota zniknęłaby z rynku! To jest oczywiste dla każdego, kto słyszał o prawie Greshama (prawie Kopernika), które mówi, że pieniądz lepszy zostaje wyparty z obiegu przez pieniądz gorszy. Przykładowo moneta złota przez srebrną, ta przez miedzianą, wszystkie – przez pieniądz papierowy. Pieniądz papierowy o bardziej stabilnej sile nabywczej zniknie z obiegu, pieniądz papierowy szybko tracący na wartości pozostanie w obiegu. Dlaczego? Dlatego, że ludzie przechowują siłę nabywczą w jej trwalszych, pewniejszych nośnikach chętniej i tworzą w nich rezerwy na czarną godzinę.



Z tego powodu waluty złotej będzie w obiegu za mało, by obsłużyć transakcje, gospodarka skurczy się, dojdzie do deflacji. To zjawisko występowało, gdy pojawiały się niepokoje społecznie, zaburzenia w polityce międzynarodowej lub gospodarce światowej. Deflacjogenność waluty złotej doskonale rozumieli \"bankierzy\", wywołując na przestrzeni stuleci kryzysy właśnie poprzez ściąganie złota z obiegu, co doprowadzało dłużników do ruiny, gdyż nie mieli dość złota na spłatę długów. \"Bankierzy\" dzięki temu przejmowali majątki osób, którym wcześniej udzielili kredytów.

W USA od 2009 r. bazę monetarną powiększono 5x (500%), tylko po to, by nie dopuścić do deflacji, która uruchomiłaby taką spiralę dług-deflacja, jaką obserwowano w czasie \"Wielkiej Depresji\". Gdyby waluta USA była złota bądź miała parytet w złocie, powiększenie bazy monetarnej wymagałoby pięciokrotnego wzrostu rezerw złota. Rzecz niewykonalna, szczególnie w warunkach, gdy na całym świecie wszystkie rządy stoją wobec dokładnie tego samego problemu. Związanie waluty ze złotem oddaje nieskończona władzę nad państwem i obiegiem pieniądza \"tym, którzy posiadają rezerwy złota\". I o to właśnie chodzi.



To są bardzo istotne kwestie i zainteresowany ekonomią Polak nie może być ignorantem, jeśli chodzi o niebezpieczeństwa dla gospodarki narodowej związane z wprowadzeniem waluty złotej. Proszę koniecznie zapoznać się z tekstem Druk pieniądza, parytet złota i recesje”, szczególnie części Prędkość obiegu pieniądza a parytet złota i “Złota waluta” a unia monetarna – skutki makroekonomiczne.

Na deser polecam tekst Dlaczego Polsce nie wolno przyjąć Euro? Dlaczego przystąpienie do Unii Europejskiej zaszkodziło Polsce?. Również ten tekst uważam za lekturę obowiązkową."

http://www.prisonplanet.pl/polityka/byl … 1614582812

Były nazistowski bank rządzi globalną ekonomią.
Paul Joseph Watson, Prison Planet.com



BIS (Bank Rozrachunków Międzynarodowych) został założony w 1930 roku przez gubernatora Banku Anglii, Montague Normana i jego niemieckiego kolegę Hjalmar-a Schacht-a, który później został ministrem finansów Adolfa Hitlera.

Bank został założony w celu ułatwienia przekazów pieniężnych związanych z niemieckimi reparacjami wynikającymi z traktatu wersalskiego, ale już na początku drugiej wojny światowej, BIS w dużej mierze był kontrolowany przez głównych nazistowskich urzędników. Ludzi takich jak Walter Funk, który był mianowany na ministra propagandy hitlerowskiej w 1933 roku, zanim został ministrem gospodarki. Kolejnym dyrektorem BIS w tym okresie był Emil Puhl, który jako dyrektor i wiceprezes Banku Rzeszy w Niemczech był odpowiedzialny za kontrolę nazistowskiego złota. Zarówno Funk jak i Puhl zostali skazani w procesie norymberskim za zbrodnie wojenne.

Inni dyrektorzy BIS to Herman Schmitz, dyrektor IG Farben, którego spółka odpowiedzialna była za min produkowane cyklonu B, gazu stosowanego w hitlerowskich komorach gazowych służącego do zabijania żydów i dysydentów politycznych, w czasie Holokaustu. Podczas drugiej wojny światowej, IG Farben współpracował ze Standard Oil Co. Johna D. Rockefeller-a.
Kolejny to Baron von Schroeder, właściciel JHStein Bank, banku który przetrzymywał depozyty gestapo.

W książce “Trading With The Enemy, How the Allied multinationals supplied Nazi Germany throughout World War Two” opisano jak międzynarodowe siły podczas konferencji Bretton Woods w lipcu 1944 r. chciały zlikwidować Bank Rozrachunków Międzynarodowych, ponieważ wspierał wykradnie majątków w krajach okupowanych przez hitlerowskie Niemcy. Norwegia wezwała do likwidacji banku i była popierana przez Harryego Dexter Whitea, amerykańskiego sekretarza skarbu i Henryego Morgenthau, ale BIS przetrwał mimo oczywistych powiązań z nazistami.



Higham pisze, że BIS stał się: "ścieżką dla transferów funduszy amerykańskich i brytyjskich płynących do Hitlera by pomóc mu budować maszynę wojenną". Minister finansów Hjalmar Schacht, określił zadanie banku jako "instytucji, która zachowa kanały komunikacji i porozumienia między przywódcami świata finansowego, nawet w przypadku konfliktu międzynarodowego. Zostało to zapisane w Statucie Banku i poparte przez rządy, że BIS powinien być zwolniony od zajęcia, zamknięcia lub wotum nieufności, bez względu na to czy jego współwłaściciele są w stanie wojny czy nie."

"BIS był całkowicie pod kontrolą Hitlera od wybuchu II wojny światowej", pisze Higham.
"Wśród dyrektorów pod przewodnictwem Thomasa H. McKittrickza był Hermann Shmitz, szef słynnej nazistowskiej IG Farben, baron Kurt von Schröder, szef J.H. Stein Bank of Cologne oficer i finansista Gestapo, dr Walter Funk szef Banku Rzeszy, oraz, oczywiście, Emil Puhl. Te dwie ostatnie osoby były osobiście obsadzone przez Hitlera ".

Higham również szczegółowo opisał jak złoto zrabowane z krajów okupowanych przez hitlerowców było złożone w sejfach kontrolowanych przez BIS i jak hitlerowcy, którzy następnie kontrolowali ten bank zakazali wszelkich dyskusji na temat kradzieży. "BIS był narzędziem Hitlera, ale jego dalsze istnienie zostało zatwierdzone przez Wielką Brytanię, nawet po tym jak Wielka Brytania udała się na wojnę z Niemcami. Brytyjski dyrektor Sir Otto Niemeyer i przewodniczący Montagu Norman, pozostali na stanowisku do końca wojny", pisze Higham.

Kongresman John M. Coffee sprzeciwiał się, że amerykańskie pieniądze były inwestowane przez bank w 1944 roku. "Nazistowski rząd ma 85 milionów franków szwajcarskich w złocie w depozycie BIS. Większość członków zarządu składa się z nazistowskich urzędników. Jednak amerykańskie pieniądze są zdeponowane w banku ", skarżył się Coffee. W 1948 roku BIS został zmuszony do przekazania jedynie 4 mln funtów zrabowanego złota aliantom, ale dzięki ludziom takim jak Harry Truman i rodzinie Rockefellerów, bank nie został rozwiązany. Jeden z najbardziej wpływowych dyrektorów, nazistowskich, bankier Emil Puhl został zaproszony do Stanów Zjednoczonych jako gość honorowy w 1950 roku.

Pomimo niechlubnej przeszłości, BIS trwa do dziś jako główne ramie zarządzania światowych elit. Bank posiada władzę, poprzez kontrolę ogromnych ilości globalnej waluty. BIS kontroluje nie mniej niż 7% dostępnych światowych środków dewizowych, a także posiada 712 ton złota, prawdopodobnie znaczną część, tego złota została skradziona z krajów okupowanych przez nazistów, którzy kontrolowali bank w trakcie wojny.

Dzięki kontroli wymiany walut, a także złota, BIS może kontrolować warunki ekonomiczne w praktycznie każdym kraju. Pamiętaj, że następnym razem gdy Ben Bernanke czy prezes Europejskiego Banku Centralnego Jean-Claude Trichet zapowiedzą podwyżki stóp procentowych, nie stało się to bez zgody zarządu BIS.

BIS jest po prostu ogromnym funduszem globalnego rządu, przez który przetacza się transfer majątku obywateli do IMF-u. "Na przykład, pieniądze amerykańskich podatników można przepuścić przez BIS do IMF-u i stamtąd właściwie gdziekolwiek indziej. W istocie, BIS pierze pieniądze, ponieważ nie ma konkretnych rachunkowości ani zapisów pochodzenia transferów, ani informacji o odbiorcach", pisze Casey.

Fakt, że naziści byli ściśle zaangażowani w działalność globalnego banku centralnego, który jest obecnie reklamowany jako podstawa potęgi gospodarczej rządu światowego jest przerażające. Za każdym razem, gdy poznajemy historyczne korzenie światowego rządu, okazuje się, że naziści odegrali główną rolę w tworzeniu i administrowaniu instytucji, które dzisiaj mają na celu wprowadzenie zarządzania globalnego.



Podobnie jak w przypadku instytucji, które złożyły się na powstanie Unii Europejskiej, nazistowskie odciski palców widoczne są wszędzie, podobnie z planami zmierzającymi w kierunku globalnej władzy, niszczącej państwa narodowe i ich suwerenność.
Fakt ten obala jakiekolwiek przesłanki, że globalny rząd jest przychylny, humanitarny i służy ludzkości. Centralizacja władzy w rękach nielicznych z natury jest niedemokratyczna, elitarna, i na niekorzyść zwykłych ludzi.

Naziści, którzy tchnęli życie w przeszłe systemy globalnego autorytaryzmu są wykorzystywani do utworzenia obecnego światowego rządu. Ich dorobek został przywłaszczony przez elity, które okazały się bardziej cierpliwe w dążeniu do narzucenia światu dyktatury. Niemniej jednak ostateczny program pozostaje ten sam - rząd światowy, za zgodą społeczną lub przez podbój, którego jesteśmy świadkami.


(przypis Prisonplanet.pl)
Oto informacje zawarte w książce A.C.Suttona "Wall Street and the rise of Hitler"

"To Schacht, nie Owen Young, był autorem koncepcji, która urzeczywistniła się jako Bank Rozrachunków Międzynarodowych BIS. Szczegóły zostały wypracowane na konferencji, której przewodniczył Jackson Reynolds, „jeden z ważniejszych nowojorskich bankierów”, a w której uczestniczyli też Melvin Traylor z First National Bank of Chicago, sir Charles Addis, wcześniej z korporacji banków Hong Kongu i Szanghaju (bank Brytyjski), oraz wielu bankierów francuskich i niemieckich10. BIS był instytucją kluczową z punktu widzenia sprawnego wdrożenia Planu Younga jako miejsce umożliwiające prowadzenie międzynarodowej polityki walutowej.

Schacht poddał także Youngowi pomysł, który już po II wojnie światowej zaowocował powołaniem Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju IBRD (znanego także jako Bank Światowy)."

...Na początku lat 30. najdoskonalszym narzędziem finansowej i politycznej kontroli nad światem, który Quigley określa „wierzchołkiem całego systemu”, był Bank Rozrachunków Międzynarodowych w Bazylei, w Szwajcarii. BIS świetnie funkcjonował w czasie II wojny światowej, gdy bankierzy – którzy, wszystko na to wskazuje, nie prowadzili ze sobą wojny – kontynuowali obopólnie korzystną wymianę pomysłów i informacji i snuli plany, jak należy urządzić powojenny świat. Jak zauważył jeden z autorów, wojna nie stanowiła dla międzynarodowych bankierów żadnej przeszkody:

"Okoliczność, że bank zatrudniał prawdziwie międzynarodową ekipę, tworzyła w czasie wojny dziwaczną sytuację. Prezes banku, Amerykanin, współpracował na co dzień z zasiadającym w zarządzie banku Francuzem, którego zastępcą był z kolei Niemiec, podczas gdy funkcję Sekretarza Generalnego pełnił Włoch. Obywatele innych krajów zajmowali pozostałe kluczowe stanowiska. Wszyscy na bieżąco kontaktowali się ze sobą wyjątkiem pana McKittricka wszyscy na stałe przebywali w Szwajcarii i oczekiwano po nich, że okażą się niepodatni na naciski ze strony swoich władz. Jednak regionalni dyrektorzy banku pozostawali w swoich macierzystych krajach i nie mieli bezpośredniego kontaktu z centralą.     Mówi się jednakowoż, że H. Schacht, prezes Reichsbanku, przez cały ten okres utrzymywał w Bazylei osobistego przedstawiciela."  - Henry H. Schloss, The Bank for International Settlements, (Amsterdam: North Holland Publishing Company, 1958)

(przypis Prisonplanet.pl)

http://polish.ruvr.ru/2014_07_01/Czy-eu … losc-3055/



"Po II wojnie światowej Stany Zjednoczone zaproponowały, aby używać dolara jako waluty światowej. Wówczas wielu uważało go za jedyną opcję dla złota, ale bez pokrycia.

Ponadto wykorzystanie dolara zapowiadało poparcie polityczne ze strony Waszyngtonu. Po upływie dziesięcioleci Europa zjednoczyła się w ramach unii i wprowadziła alternatywę dla dolara – euro. Ale ta waluta ma także swoje słabe strony.

Na tle zjednoczenia się Europy pojawienie się euro, które zastąpiło waluty narodowe, wyglądało na krok jak najbardziej logiczny. Unia Europejska powołała również na podobieństwo amerykańskiego federalnego systemu rezerw instytucję – Europejski Bank Centralny. Ten resort „opiekuje się” euro. Pierwsze europejskie monety pojawiły się w 2002 roku. Obecnie do strefy euro należy 18 krajów unijnych. W listopadzie 2013 roku w obiegu znajdowało się w gotówce 951 miliardów euro. Pod tym względem wyprzedzało ono nawet amerykańskiego dolara. Do wad i zalet jednolitej europejskiej waluty nawiązuje dyrektor spółki zarządzającej „Kapitał” Andriej Gricenko:

Po pierwsze, własna waluta pozwala na ugruntowanie i unormowanie kontaktów handlowych wewnątrz Europy. Po drugie, różne problemy nurtujące państwa są łagodzone przez wspólną, jednolitą, mocną walutę dla wszystkich krajów unijnych.

W tym ostatnim aspekcie tkwi właśnie podstawowy problem euro. W ostrej fazie kryzysu wszystkie niedoskonałości europejskiego systemu finansowego i wspólnej europejskiej waluty ujawniły się w całej okazałości. Gdy południowe kraje unijne znajdowały się na krawędzi bankructwa, trzeba było ratować je także wspólnymi siłami. Najwięcej musiały dołożyć do tego interesu Niemcy, jako najsilniejsza europejska gospodarka. Musiały one wydawać miliardy euro i kasować część długów kilku państw jednocześnie. Były to Portugalia, Grecja, Hiszpania i Cypr.

Przestawianie się na euro podzieliło strefę euro na dwa obozy. Kraje zamożne wzbogaciły się, a kraje ubogie – zubożały. Oto komentarz starszego analityka grupy inwestycyjnej „Nord Kapitał” Romana Tkaczuka:

Dlaczego tak się stało? Przypuśćmy, że jakiś kraj rezygnuje z własnej waluty na rzecz euro. Automatycznie powoduje to podniesienie kosztów produkcji wewnątrz kraju. Wynagrodzenie pracowników i koszty własne produkcji rosną, rentowność produkcji maleje w biednym kraju i staje się on jeszcze bardziej ubogi. Odwrotnie, sile napędowej gospodarki europejskiej – Niemcom – wspólna waluta pozwala na sprowadzanie robotników z innych krajów, na obniżanie kosztów produkcji, co umacnia ich pozycję.

Czy w ciągu 12 lat euro potrafiło zastąpić dolara? Na pewno uprościło ono życie zwykłym Europejczykom, którzy pracują w jednym kraju strefy euro, a mieszkają w innym. Ale większość operacji finansowych w strefie euro nadal jest dokonywana w dolarach. Nie ulega jednak wątpliwości, że euro potrafiło pozbawić swego rywala dominującej pozycji. Wystarczy spojrzeć na kursy walut, powiedział starszy analityk grupy inwestycyjnej „Nord Kapitał” Roman Tkaczuk:

Trudno porównywać do siebie te waluty. Zaznaczmy, że w chwili, gdy wprowadzono euro, obowiązywał parytet - kurs euro był jednakowy z kursem dolara. Dalej kurs euro zwiększał się. Dlaczego? Dlatego, że uczestnicy rynku i inwestorzy właśnie w ten sposób oceniają stan gospodarki Unii Europejskiej wobec gospodarki Stanów Zjednoczonych. Uważamy, że jest to obiektywna ocena, gdyż rynek bierze pod uwagę wszystkie niuanse.

Już w przyszłym roku do strefy euro wejdzie Litwa. Mimo braku akceptacji dla tego kroku ze strony Litwinów, władze przygotowują przestawianie się kraju na euro, a sklepy zaopatrują się w nowe cenniki."

http://polish.ruvr.ru/2014_07_10/Europa … lara-9184/

Europa odwraca się od dolara



Europejskie przedsiębiorstwa starają się zmniejszyć zależność od dolara amerykańskiego. Trend widać już od jakiegoś czasu, a skandal z amerykańskimi sankcjami wobec francuskiego banku BNP Paribas wzmocnił tylko „antydolarowe” nastroje w Europie.

Francuzi naskoczyli na dolara. Najpierw szef Narodowego Banku Francji Christian Noyer opowiedział się za dywersyfikacją walut w handlu międzynarodowym. Następnie dyrektor generalny francuskiej firmy naftowo-gazowej Total Christophe de Margerie oświadczył, że nie widzi powodu, aby rozliczać się za ropę w dolarach. A teraz także francuski minister finansów Michel Sapin zaproponował aktywniejsze wykorzystanie euro zamiast dolarów.

Dążenie Francuzów do „dedolaryzacji” jest zrozumiałe. Niedawno Stany Zjednoczone ukarały grzywną bank BNP Paribas za wykorzystanie dolarów w transakcjach z Sudanem, Iranem i Kubą. Wobec tych krajów Stany Zjednoczone wprowadziły sankcje i zakazały im wykorzystywania ich waluty. Francuski bank, dokonując przelewów pieniężnych na rachunki spółek z Sudanu czy Iranu, nie złamał prawa swojego kraju czy rozporządzenia Unii Europejskiej. Ale okazał się winny naruszenia systemu sankcji, nałożonych przez władze innego państwa. Ceną jest rekordowa kara w wysokości 9 miliardów dolarów i czasowe zobowiązanie, aby pracować w USA tylko poprzez amerykańskie banki partnerskie.

Obawiając się, że jest to pierwsza historia, ale bynajmniej nie ostatnia, Francuzi zaczęli aktywnie działać na rzecz maksymalnego wykorzystania euro w transakcjach międzynarodowych w miejsce amerykańskiej waluty. Ale do tego jedynie chęć Francji nie wystarczy, uważa ekonomista Aleksander Jakowlew:

Francja nie emituje euro. Euro to jednolita europejska waluta. Dlatego też ile by Francuzi nie działali przeciwko dolarowi, własnej waluty nie mają. A co do perspektyw euro jako zamiany dla dolara, to one są dość odległe, jeśli w ogóle istnieją. Jak pokazała praktyka ostatnich czasów, gospodarka strefy euro nie jest w najlepszym stanie, istnieje wiele problemów. I nie chodzi o to, czego chce Francja. Chodzi o to, czego chcą eksporterzy surowców. Dopóki oni sprzedają swoje towary eksportowe za dolary, można im oferować euro, ale im nie będzie ono potrzebne.

Ale tutaj - w pragnieniach eksporterów - kryje się także słaby punkt amerykańskiej waluty. Wkrótce minie pół wieku, jak praktycznie cała ropa i gaz ziemny na świecie są kupowane i sprzedawane w dolarach. Pozwoliło to dolarowi stać się główną międzynarodową jednostką rozliczeniową i znacznie wzmocniło pozycję Stanów Zjednoczonych na arenie międzynarodowej. Ale ostatnio coraz częściej słychać głosy za rezygnacją z dolara. Podobne próby podjęli lider Iraku Saddam Husajn, libijski przywódca Muammar Kadafi. Syryjski prezydent Baszar al-Asad na początku 2011 roku ogłosił o zamiarze prowadzenia płatności za ropę z Chinami i Rosją w juanach i rublach. Co stało się z Irakiem, Libią, Syrią - wiadomo. Ale dziś o wprowadzeniu wzajemnych rozliczeń w walutach krajowych mówią mocarstwa innego poziomu.

Od kwietnia tego roku Rosja i Chiny przystąpiły do realizacji operacji bezgotówkowej konwersji rubla i juana z wykorzystaniem „bezpośredniego” kursu. Teheran i Moskwa zrezygnowały ze sprzedaży ropy za dolary i przeszły na barter - metale i żywność. Całkiem niedawno Chiny i Korea Południowa podpisały porozumienie, które pozwala im na wykorzystanie ich walut krajowych w handlu. W ślad za Rosją i Chinami inne kraje BRICS są skłonne do podobnych kroków. Wszystko to sprawia, że dolar staje się wrażliwy i to nie może podobać się Stanom Zjednoczonym. Jeśli teraz także strefa euro zacznie przesuwać się w kierunku dywersyfikacji walut w handlu międzynarodowym, amerykańska gospodarka straci poważne wsparcie.

http://polish.ruvr.ru/2014_09_29/Rubel- … lara-3460/

Rubel i juan zamiast dolara


Kolaż: Głos Rosji

Na tle rozszerzających się sankcji gospodarczych Zachodu przeciwko Rosji rozmiar handlu chińskim juanem na moskiewskiej giełdzie wzrósł od początku roku pięciokrotnie.

Ta tendencja nabiera mocy. W cyfrach absolutnych handel parą juan-rubel na Moskiewskiej Międzybankowej Giełdzie Walutowej w sierpniu przekroczył 800 milionów dolarów USA, co dziewięciokrotnie przewyższa wskaźniki z tego samego okresu zeszłego roku. Czy oznacza to początek końca amerykańskiego dolara?

Chiny to największy partner Rosji w handlu zagranicznym. W 2013 roku dwustronna wymiana handlowa wyniosła 89 miliardów dolarów. A po 5 latach rosyjsko-chiński handel ma osiągnąć postawiony za cel przez liderów obu państw poziom 200 miliardów dolarów. Zdaniem doktora hab. ekonomii Wiktora Iwantera, przy takiej skali handlu dziwne byłoby korzystanie w rozliczeniach z Chinami z dolarów, a nie juanów:

To nierozsądne, kiedy za cudzą walutę kupujemy towar wyprodukowany w Chinach, a oni towar wyprodukowany w Rosji. Ponadto, zachowanie amerykańskich władz czyni z dolara nie do końca wiarygodną walutę. Dlatego nie jest niczym dziwnym, że Chiny, Rosja i inne państwa próbują dystansować się od dolara. I choć to nie jest szybki proces, myślę, że w bliskiej przyszłości dolar straci znaczną część swoich pozycji jako waluta światowa. Tym bardziej, że Rosja i Chiny dążą do zwiększania rozliczeń w swoich walutach narodowych.

Według wiceministra finansów Rosji Aleksieja Moisiejewa, Rosja i Chiny mogą przenieść do połowy obrotu towarowego w juan i rubel już w najbliższym czasie. Na przykład Gazprom rozpatruje możliwość otrzymywania od Chin płatności w juanach na podstawie długoterminowego kontraktu na dostawę gazu ziemnego o łącznej wartości 400 miliardów dolarów USA. Według ocen ekspertów, wyłączenie walut państw trzecich z rosyjsko-chińskiego handlu znacznie wzmocni rubel i juan na arenie międzynarodowej. Doktor hab. ekonomii, wicedyrektor Instytutu Dalekiego Wschodu Rosyjskiej Akademii Nauk Andriej Ostrowski zauważa dążenie rosyjskich kompanii do przestawienia się z dolarów USA na rozliczenia w walucie narodowej:

Biorąc pod uwagę sankcje państw Unii Europejskiej i Japonii wobec rosyjskich banków, wiele rodzimych firm zaczęło orientować się na chiński i hongkoński system bankowy. Takie duże korporacje jak Megafon i Norilski Nikiel przekonwertowały część swoich depozytów z dolarów USA w juany i dolary hongkońskie i przeniosły je do chińskich banków, a to dopiero początek procesu.

Finansiści prognozują dalszy wzrost handlu chińskimi juanami na Moskiewskiej Międzybankowej Giełdzie Walutowej do 1,3-2,0 miliarda juanów w ciągu najbliższych kilku miesięcy. A w przyszłości ten wskaźnik będzie rósł proporcjonalnie do wzrostu rosyjsko-chińskiego obrotu towarowego.

http://polish.ruvr.ru/2014_11_06/Rosja- … lara-3576/

Rosja i Chiny rozbijają dolara


© Photo: Fotolia/Roman Sigaev

Eksperci uważają, że zbliżenie między Rosją a Chinami zagraża dobrobytowi dolara amerykańskiego. Podczas niedawnej wizyty w Moskwie premiera Rady Państwa ChRL Li Keqianga strony potwierdziły wspólną chęć maksymalnego zwiększenia rozliczeń w rublach i juanach. Eksperci podkreślają, że taka tendencja ostatecznie może złamać dominację gospodarczą Stanów Zjednoczonych.

W maju Gazprom i CNPC podpisały 30-letnią umowę na dostawę gazu do Chin na łączną kwotę 400 miliardów dolarów. Pierwsze płatności w ramach niniejszego kontraktu odbywają się swapami w juanach. Tak więc Rosyjski Bank Centralny otworzył linię swapową z Ludowym Bankiem Chin na 150 miliardów juanów (24,5 miliarda dolarów) na trzy lata. W ten sposób po raz pierwszy w historii międzynarodowa transakcja w sektorze energetycznym została przeprowadzona bez udziału dolara - w juanach. Oczywiście jeden rosyjsko-chiński kontrakt gazowy w żaden sposób nie wpłynie na losy dolara. Jednak istnieją podstawy aby sądzić, że inne umowy handlowe na świecie także zostaną ustalone z pominięciem amerykańskiej waluty, zaznacza szef Centrum Badań Politycznych i Prognoz Andriej Winogradow:

„Wielkość handlu między Chinami a Rosją jest dość duża. A my potrzebujemy stabilności. Zmienność kursu rubla w stosunku do dolara negatywnie wpływa na dwustronne stosunki gospodarcze i handlowe między Rosją a Chinami. Dlatego też oba kraje są zainteresowane uniknięciem ryzyka kursowego. Jedną z metod stabilizacji może być akurat przejście do rozliczeń w walutach narodowych.”

Otwarcie przez Centralny Bank Rosji linii swapowej z Ludowym Bankiem Chin jest pierwszym krokiem w kierunku stabilizacji, mówi Andriej Winogradow. Z powodu zachodnich sankcji rosyjskim firmom brakuje tanich kredytów. W warunkach zamknięcia zwyczajowych zachodnich rynków kapitału swap w juanach jest w pełni słusznym wyjściem z sytuacji. Przecież Centralny Bank Rosji nie będzie musiał zdobywać amerykańskiej waluty na rynku.

Jednak ciekawe jest to, że do zmniejszenia zależności od USA i dolara dążą także inne kraje, na które Zachód nie wprowadził sankcji finansowych. Latem tego roku szefowie państw BRICS podpisali umowę ramową o utworzeniu puli rezerw walutowych i Nowego Banku Rozwoju. W rzeczywistości jest to regionalny mini-odpowiednik Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego, które przez wiele lat swojego istnienia przeobraziły się w narzędzia politycznego nacisku Stanów Zjednoczonych.

Co więcej nawet amerykańskie firmy przechodzą na rozliczenia w juanach. Według danych SWIFT tylko w ciągu roku wolumen transakcji w chińskiej walucie wzrósł 3-krotnie. Dla amerykańskich firmy jest wygodne zrezygnowanie z dolara w rozliczeniach z chińskimi partnerami, ponieważ przy transakcjach w dolarach rosną koszty prowizji.

Wydaje się, że Pekin na poważnie myśli o tym, aby stworzyć nowego konkurenta światowej waluty rezerwowej. Teraz chiński rząd przyjął kurs stopniowej liberalizacji polityki pieniężnej. Zwiększono do 2% korytarz, w ramach którego może zmienić się kurs juana. Osłabiono szereg ograniczeń w przepływie kapitału, mówi Siergiej Łukonin z Centrum Badań nad Azją i Pacyfikiem RAN:

„Władze chińskie chcą stopniowo uczynić z juana walutę rezerwową. W tym celu rośnie także udział juana w rozliczeniach międzynarodowych. Chiny będą potem czerpać z tego korzyści finansowe, ponieważ juan stanie się bardziej stabilny. Większe zyski mogą otrzymywać chińscy eksporterzy. A co najważniejsze, jeśli juan mimo wszystko stanie się światową walutą rezerwową, mimo że jest to długi proces, Chiny będą mogły w pewien sposób wpływać na cały światowy system finansowy.”

Jednakże, jak zaznacza rosyjski ekspert, na razie udział juana w handlu w żaden sposób nie odpowiada miejscu Chin w gospodarce światowej. Żaden z banków centralnych, z wyjątkiem Banku Chin, nie posiada rezerw w chińskiej walucie. Juan nie jest również walutą rozliczeniową systemu CLS, na który przypada ponad połowa wszystkich międzynarodowych operacji konwersyjnych z walutą.

Tak więc natychmiastowe zmniejszenie zależności od dolara jest raczej mało prawdopodobne, uważa Siergiej Łukonin. Na amerykańską walutę nadal przypada ponad 70% światowych rozliczeń. A juan zajmuje dopiero 7 miejsce na świecie pod względem częstotliwości wykorzystania. Jednak nic nie przeszkadza chińskiej walucie, aby w najbliższej przyszłości zajęła wyższe miejsce w tym rankingu. W końcu liczba krajów chętnych do pracy bezpośrednio z juanem z pominięciem dolara stale rośnie.