http://polish.ruvr.ru/2014_06_26/Gazowy … osji-3076/

Gazowy układ sił Rosji



Energetyczny metronom, jak uważają eksperci, jest na stronie Azji Południowo-Wschodniej. Coraz częściej państwa tego regionu dają o sobie znać jako najwięksi konsumenci surowców oraz ośrodki przyciągające inwestycje. Dla Rosji to nowe możliwości dywersyfikacji dostaw surowców, rodzimych technologii i sprzętu na azjatyckie rynki.

Aktywny udział w azjatyckich projektach energetycznych daje Rosji możliwość umocnić swoją reputację dostawcy surowców i wiarygodnego partnera. Tym bardziej, że w tej chwili głównymi konsumentami LNG są państwa regionu Azji i Pacyfiku. Rosja już jest eksporterem tego paliwa. Na razie produkcja LNG prowadzona jest w ramach projektu Sachalin-2, zorientowanego na Japonię, jednak już wkrótce dołączy się Sachalin-1. Gazprom ma plany budowy przedsiębiorstwa produkującego LNG w Kraju Nadmorskim. Potencjalni konsumenci to państwa regionu Azji i Pacyfiku, czyli Chiny, Wietnam i Indie. Gazu wystarczy, uważa analityk kompanii AlparI Anna Kokoriewa:

Obecnych zapasów wystarczy. Co dotyczy gazu ciekłego, to aby zaplanowane w Rosji projekty dotyczące LNG rozwijały się, powinny być zakontraktowane. Dla Rosji korzystne jest poszukiwanie nowych konsumentów, nowych rynków, zainteresowanych rosyjskim LNG, aby realizować projekty w pełnej mierze.

Jak pokazuje doświadczenie, Wschód jest bardzo ostrożny przy wyborze partnerów. Szczegółowe negocjacje Rosji z Chinami trwały 10 lat. Ale Moskwa i Pekin pokazały całemu światu, że można się porozumieć. W wyniku tego otrzymano rekordowy pod względem sumy i rozmiaru kontrakt gazowy na 30 lat o łącznej wartości 400 miliardów dolarów. Oglądając się na Chiny, Indie zaczęły mówić o początku negocjacji z Moskwą na temat przeciągnięcia rosyjsko-chińskiego gazociągu do Indii. Jeśli projekt znajdzie poparcie, to magistrala stanie się jedną z najdłuższych na świecie. Zresztą eksperci są zdania, że rozsądniej byłoby dostarczać gaz do Indii bez użycia gazociągu. Zdaniem dyrektora departamentu analitycznego kompanii United Traders Michaiła Kryłowa:

LNG jest dość wygodny. Jego dostawa do Indii z Rosji jest bardziej efektywna. Zrozumiała jest motywacja strony indyjskiej, aby zaproponować Rosji taki projekt, jednak dostawy gazu z Sachalinu są bardziej realistyczne. Droga jest o wiele krótsza, dostawa szybsza, a koszty mniejsze.

Indie to rosnąca gospodarka, która wyraźnie odczuwa deficyt surowców energetycznych. To państwo już bierze udział w szeregu projektów. Między innymi, Rosnieft i indyjska ONGC podpisały porozumienie o wspólnych badaniach geologicznych i wydobyciu. Indyjskie kompanie mogłyby stać się także nabywcami gazu „Dalekowschodniego LNG". Ten projekt Rosnieft zamierza uruchomić za 4 lata. Mówiąc o perspektywach współpracy Rosji i Indii, prezydent Instytutu Energetyki i Finansów Władimir Fejgin zauważa ogromny potencjał obu państw:

Skala jest nieograniczona. Jeśli spojrzeć na potrzeby Indii z uwzględnieniem dynamiki ich rozwoju, to są prognozy międzynarodowych agencji. Twierdzą one, że Indie w perspektywie będą wchodzić w trójkę największych światowych konsumentów surowców energetycznych. Mowa o wartości kilkudziesięciu miliardów dolarów.

W państwach regionu Azji i Pacyfiku są już tradycyjni producenci i eksporterzy LNG, wśród nich Indonezja i Malezja. Dostarczają one gaz ciekły do Tajlandii i Birmy. Ale teraz na regionalnym rynku surowców zmienia się koniunktura. Indonezja na przykład zaczęła mniej eksportować, pozostawiając gaz na własne potrzeby. Podobna sytuacja jest w Malezji. Państwa rozwijają się i wkrótce same staną się importerami gazu i ropy naftowej. Rosnące zapotrzebowanie na surowce energetyczne eksperci odnotowują w Wietnamie, Kambodży i Laosie, a także na Filipinach. Potrzebne im będą dodatkowe źródła dostaw surowców. Na skutek tego, zużycie LNG w Azji Południowo-Wschodniej, zgodnie z prognozami analityków, ulegnie podwojeniu. Dlatego w tej chwili Rosja ma unikalną możliwość zaproponowania tego, czego nie wystarcza rozwijającemu się regionowi."

http://polish.ruvr.ru/2014_06_25/Szelf- … nego-2629/

Szelf arktyczny jako strategia rozwoju największego mocarstwa energetycznego



Ambitne plany Rosji w dziedzinie energetyki wiążą się z Arktyką. Wiadomo, że w przybrzeżnych akwenach arktycznych wykryto największe złoża surowców paliwowych. Według różnych ocen, w regionie może znajdować się blisko jedna czwarta światowych zasobów tych kopalin użytecznych.

Rosja już realizuje jeden z projektów arktycznych: na Morzu Pieczorskim „Gazprom” wydobywa ropę naftową. Na swoją kolej czekają projekty spółki „Rosnieft”: w ciągu najbliższych 20 lat ta firma zamierza zainwestować w zagospodarowanie arktycznego szelfu 400 miliardów dolarów.

Trudno przecenić znaczenie zasobów arktycznych, - sugerują eksperci. Jednak nie sposób także nie doceniać ryzyka, na jakie napotyka się przy zagospodarowania bogactw tego regionu. Koniecznie także trzeba brać pod uwagę koszty własne wydobycia ropy naftowej i gazu w różnych regionach: na przykład, koszty własne ropy naftowej wydobywanej w Arabii Saudyjskiej są chyba najmniejsze i wynoszą mniej niż 4 dolary za baryłkę. Na szelfie arktycznym ten wskaźnik ma wielkość 30 dolarów. Dlatego właśnie finansowanie projektów wymaga tak olbrzymich nakładów. Tym nie mniej, zaangażowanie zadeklarowanych wielkości inwestycji nie będzie dla spółki „Rosnieft” specjalnie trudnym zadaniem,– powiedział procesor Wyższej Szkoły Gospodarki Oleg Matwiejczew:

„Rosnieft” jest jedną z największych spółek na świecie, ma więc zapewnione wszystkie możliwe zastawy, aktywa i gwarancje. Jeśli nie ona będzie otrzymywać kredyty, to kto? Znajdą się duże zasoby. Ponadto, zachodnie banki walczą ze sobą. Istnieją banki arabskie, które chętnie udostępnią kredyt, jak też są banki chińskie czy indyjskie.

Firma „Rosnieft” ma obszerne plany w zakresie realizacji projektów arktycznych. Zamierza ona zajmować się tym we współpracy z amerykańską spółką „ExxonMobil”. W pierwszej kolejności chodzi o zagospodarowanie złóż ropy naftowej na Morzu Karskim. Te projekty zostaną zrealizowane nawet mimo raczej niesprzyjających warunków – są to niskie przeciętnie w skali rocznej temperatury, noc polarna, morska powłoka lodowa. Dla Arktyki budowane są platformy o specjalnych kształtach i dużej ochronie, zdolnej do przeciwstawiania się wszystkim problemom atmosferycznym i klimatycznym. Według wicedyrektora Arktycznego i Antarktycznego Instytutu Naukowo-Badawczego Aleksandra Daniłowa, w trakcie oceny wielkości zasobów, znajdujących się na szelfie arktycznym, eksperci nie podają żadnych dokładniejszych liczb, gdyż należy je jeszcze udowodnić. Jednakże wstępne dane skłaniają do założenia, że zagospodarowanie Arktyki może okazać się przedsięwzięciem jak najbardziej intratnym, – powiedział Aleksander Daniłow:

Arktyka nie jest bynajmniej zbadana ostatecznie. Jednak to, co o niej już wiemy, pozwala mówić o istnieniu poważniejszych zasobów ropy naftowej na szelfie arktycznym. Są one olbrzymie. Wybitny geolog, członek akademii nauk Igor Gramberg, który już nie żyje, w ogóle twierdził, że północny ocean lodowaty jest jednym wielkim zagłębiem ropo- i gazonośnym. Nowe dane potwierdzają to jego założenie.

Obecnie Zachód na wszelkie możliwe sposoby stara się wyizolować Rosję jako dostawcę zasobów surowcowych. Europa i Stany Zjednoczone są nader speszone uzależnieniem jakiegokolwiek państwa od dostaw rosyjskiej ropy naftowej i gazu. Bruksela i Waszyngton namawiają kraje europejskie i azjatyckie, wbrew ich własnym interesom, do importowania zasobów paliwowych ze źródeł alternatywnych, aby mogły one zrezygnować ze współpracy z Rosją. Jednak presja polityczna często ustępuje pod naciskiem korzyści gospodarczych: jaki kraj będzie chciał uzależniać swoją gospodarkę, powiedzmy, od dostaw droższego gazu skroplonego z Ameryki, jeśli istnieje oferta gazu rosyjskiego, o wiele bardziej korzystna?

Rynki zbytu dla arktycznych surowców praktycznie już zostały ustalone. Najbardziej perspektywiczne, to, poza wszelką wątpliwością, Azja i Europa. Trasa tranzytu też jest już znana – jest to rosyjski Północny Szlak Morski, który pozwoli na istotne skrócenie czasu dostarczenia i pomniejszy wydatki transportowe."

http://polish.ruvr.ru/2014_06_29/Projek … dzie-3868/ - "Mijający tydzień obfitował w wiadomości z branży gazowej. Okazało się, że Gazprom zamierza dywersyfikować swoje dostawy we wszystkich kierunkach. Dwa wydarzenia tego tygodnia eksperci określili jako obiecujące.

Pierwsze to porozumienie o budowie Gazociągu Południowego z Austrią, drugie to oświadczenie Indii, że są gotowe do rozpoczęcia negocjacji z Gazpromem o przedłużeniu rosyjsko-chińskiego gazociągu aż do swojej granicy.

Gazociąg Południowy dotrze do Austrii. W Wiedniu w ramach wizyty prezydenta Władimira Putina podpisane zostało porozumienie o budowie na terytorium Austrii gazociągu. Gazprom i austriacka kompania OMV podpisały porozumienie akcjonerskie o wspólnej kompanii projektowej South Stream Austria. Długość austriackiego odcinka gazociągu będzie miała około 50 kilometrów. Jak sprecyzował szef Gazpromu Aleksiej Miller, Gazociąg Południowy połączy Baumgarten i Stawropolski Węzeł Gazowo-Transportowy. Do końca 2017 roku będzie eksportować 81 miliardów metrów sześciennych gazu rocznie, co zniweluje ryzyko tranzytu przez Ukrainę:

Do Austrii Gazociągiem Południowym będzie dostarczać się 32 miliardy metrów sześciennych gazu. Dostawy komercyjne rozpoczną się w styczniu 2017 roku i już pod koniec roku osiągną poziom maksymalny. Porozumienie ma prawnie obowiązujący i wyczerpujący charakter.

Szef kompanii OMV Gerhard Reuss także zauważył, że budowa Gazociągu Południowego w Austrii to wkład w bezpieczeństwo energetyczne Europy. Warto odnotować, że podpisanie ważnego dla realizacji projektu porozumienia odbyło się na tle kolejnych zmian nastroju najważniejszego urzędnika ds. energetyki w Unii Europejskiej – Guenthera Oettigera. Obiecawszy dwa tygodnie temu osobiste poparcie dla Gazociągu Południowego znów zmienił retorykę. Teraz, jego zdaniem, należy zamrozić projekt, dopóki nie będzie zgodny z zasadami trzeciego pakietu energetycznego, co z kolei uczyniłoby Gazociąg Południowy nieopłacalnym i nie do zrealizowania. Zresztą, po porozumieniu z Austrią Gazprom zdobył kolejny ważny argument w negocjacjach z Komisją Europejską, uważa analityk grupy inwestycyjnej „Univer Kapitał" Dmitrij Aleksandrow:

Wszystkie państwa uczestniczące w tranzycie jednoznacznie oświadczyły, że są zainteresowane projektem i że jest on sensowny i dla gospodarek narodowych, i dla całej Unii Europejskiej. Otrzymaliśmy jeszcze jeden mocny argument, bowiem to państwo to jeden z podstawowych członków Unii Europejskiej. Bez wątpienia, to bardzo silne poparcie.

O ile sprawy z Zachodem posuwają się powoli, to na Wschodzie Gazprom proszony jest o pośpiech, a rosyjskie projekty na wschodnim terytorium cieszą się poparciem. Indie także chcą otrzymywać rosyjski gaz i są gotowe do rozpoczęcia negocjacji z Moskwą na temat przedłużenia rosyjsko-chińskiego gazociągu do terytorium indyjskiego. W razie realizacji tego projektu gazociąg stanie się jednym z najdłuższych na świecie. Wielu ekspertów powątpiewa w realizację tych planów. Po pierwsze, gaz z powodu ryzyka tranzytowego może być zbyt drogi, po drugie, ten pomysł nie podoba się Pekinowi, który sam ma nadzieję na maksymalne rozmiary dostaw rosyjskiego gazu. Dyrektor analitycznego departamentu kompanii United Traders Michaił Kryłow jest zdania, że rozsądniej byłoby dostarczać Indiom nie gaz z gazociągu, ale LPG:

Eksportowanie gazu z Sachalinu w postaci ciekłej do Indii będzie korzystniejsze, niż przesyłanie go drogą lądową. LPG jest wygodny, a dostarczanie go z Rosji o wiele efektywniejsze.

Indie już kupują LPG na Sachalinie, dlatego taki wariant byłby do przyjęcia dla Moskwy, New Deli i dla Pekinu."

http://polish.ruvr.ru/2014_06_20/Pierws … y-FR-0584/ - "Pierwszy z 39 samolotów transportowych Ił-76MD-90A (Ił-476) dla Ministerstwa Obrony FR zostanie dostarczany klientowi jesienią tego roku. Poinformował o tym przedstawiciel zakładu Aviastar w Uljanowsku, który produkuje te maszyny.

Ciężki wojskowo-transportowy samolot Ił-76MD-90A, lub, jak jest jeszcze nazywany, Ił-476, może przewozić do 50 ton ładunku, zasięg jego lotu wynosi 6 tysięcy kilometrów, prędkość – 850 km/h. Na rynku krajowym jest on potrzebny takim resortom, jak Ministerstwo Obrony, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ministerstwo ds. Sytuacji Nadzwyczajnych. Ił-476 to ulepszona wersja słynnego wojskowo-transportowego samolotu Ił-76. Pierwsze Ił-76 zostały wyprodukowane w latach 80-tych ubiegłego wieku. Minęło już prawie 30 lat. W tym czasie technologia poszła daleko do przodu, powiedział redaktor odpowiedzialny gazety Niezależny Przegląd Wojskowy Wiktor Litowkin:

Ił-476 ma nowy system pilotażowo-nawigacyjny, jest on zbudowany w oparciu o nową bazę, z nowym programem elektroniczno-obliczeniowym. Zmieniono system automatycznego pilotażu samolotu. Na Ił-476 zamontowano nowy silnik PS-90. Samolot zabiera na pokład więcej spadochroniarzy i ładunku, niż wcześniej.

Maszyna posiada nowoczesną szklaną kabinę, wprowadzono zmiany w konstrukcji skrzydła i podwozia. Pozwoli to na jego eksploatację nawet z nieprzygotowanych lotnisk. Zainstalowanie nowego silnika pozwoliło na zwiększenie w porównaniu z podstawową wersją, zasięgu lotu o 25%, nośności – o 15% i zmniejszenie zużycia paliwa. Ministerstwo Obrony wykazuje duże zainteresowanie tym transportowcem, zaznacza Wiktor Litowkin:

Potrzebne są samoloty wojskowo-transportowe do przerzutu sprzętu wojskowego i personelu. Dzisiaj nie możemy na każdym odcinku granicy utrzymywać pełnego kontyngentu wojskowego, zdolnego do odparcia wielodniowej agresji potencjalnego przeciwnika. Siły zbrojne powinny charakteryzować się wysoką mobilnością, aby z jednego końca kraju przerzucić wojska w inny punkt.

Ze względu na dużą wielkość kraju wojsko potrzebuje wiele takich środków transportu. Pierwsze Ił-476 wejdą do służby już pod koniec tego roku. W ramach państwowego programu zbrojenia Ministerstwo Obrony planuje kupić kilka Ił-476 cystern.

Samolot jest w pełni zgodny z wymaganiami Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego i Kontroli Europejskiej, dlatego idealnie nadaje się do zapewnienia lotów na międzynarodowych trasach lotniczych. Ił-476 może przez wiele lat wykonywać zadania także samolotu wojskowo-transportowego. Może być na nim zainstalowany nowy system obrony, zapewniający ochronę przed systemami rakietowymi potencjalnego przeciwnika. Eksperci wysoko oceniają jego potencjał eksportowy, ponieważ Ił-476 ma duże możliwości modernizacji i wysoki margines bezpieczeństwa. Dlatego po tym, jak Rosja zaopatrzy w te samoloty swoje Siły Zbrojne, prawdopodobnie rozpocznie realizację kontraktów eksportowych. Wśród potencjalnych klientów są takie kraje, jak Chiny, Indie, Algieria, Wenezuela, kraje Bliskiego Wschodu. Niewykluczone, że samolot będą chciały nabyć te kraje NATO, które kiedyś były częścią Układu Warszawskiego."

http://piotrbein.wordpress.com/2014/07/ … erza-5500/



http://polish.ruvr.ru/2014_07_03/Bojowy … nety-5488/

W najbliższej przyszłości rosyjskie siły zbrojne mają otrzymać bojowe roboty na platformie samochodu opancerzonego „Tiger”, wyposażone w przeciwpancerne wyrzutnie rakietowe „Kornet”.

Jednym z podstawowych zadań robotów bojowych jest sprowadzenie do minimum zagrożenia dla życia i zdrowia żołnierzy w trakcie działań zbrojnych. Rozwiązanie tego problemu polega na tym, że wóz bojowy ma poruszać się w reżimie autonomicznym lub zdalnym, podkreśla redaktor naczelny czasopisma „Arsienał Otieczestwa” Wiktor Murachowski:

Po pierwsze, w przypadku działań ze strony przeciwnika życie ludzi nie jest zagrożone. Po drugie, została zwiększana precyzja naprowadzania rakiet przeciwpancernych. Z doświadczenia prowadzenia wojen i badań psychologów wiemy, że pod ogniem przeciwnika żołnierze sprawdzają się o wiele gorzej niż na poligonie. W zależności od kwalifikacji precyzja naprowadzenia zmniejsza się od 2 do 5 razy.

Jeśli operator będzie zdalnie sterował wozem bojowym lub też wóz opancerzony zostanie zaprogramowany, to prawdopodobieństwo zniszczenia wybranego celu zwiększa się. Równocześnie decyzję o otwarciu ognia podejmuje tylko i wyłącznie człowiek. Podstawowy problem w trakcie opracowywania systemów wyposażonych w roboty polega na zapewnieniu zdalnego lub zautomatyzowanego ruchu. Na razie nigdzie na świecie tego problemu nie rozstrzygnięto. Pracują nad tym Amerykanie: ich wóz bojowy porusza się po z góry wytyczonej trasie, omijając samodzielnie przeszkody. Wóz ma dostarczać amunicję i paliwo na przednią linię działań zbrojnych.

Wypada dodać, że pionierami w opracowywaniu zespołów robotów byli radzieccy specjaliści, którzy jeszcze w latach 80. przeprowadzali takie eksperymenty z czołgami. Robot bojowy może być zamontowany w każdym pojeździe. Podstawowe zadanie polega na opracowaniu i wypróbowaniu wszystkich technologii przekazywania informacji, sterowania sygnałem i uzyskania reakcji w odpowiedzi. Nad tym właśnie pracują obecnie specjaliści. System „Kornet” może skutecznie niszczyć cele naziemne i powietrzne. Nikt na świecie nie posiada nic podobnego. Sterowana rakieta przeciwpancerna o maksymalnym zasięgu lotu do 8 kilometrów potrafi przebić pancerz o grubości ponad metra. „Kornety” potrafią niszczyć nowoczesne i perspektywiczne czołgi nawet, jeśli będą one unowocześniane.

Rosja już dysponuje podstawowymi platformami dla przenoszenia robotów małej, średniej i dużej klasy. Stwarza to szerokie możliwości do tworzenia systemów wyposażonych w roboty. Wiadomo, że są one budowane dla potrzeb prawie wszystkich rodzajów wojsk. Niedawno siły zbrojne Rosji otrzymały na uzbrojenie pierwsze wzorce systemu „Platforma-M” produkowanego seryjnie na podwoziu gąsienicowym. Jest on wyposażony w 4 granatniki i karabin maszynowy Kałasznikowa. Może być wykorzystywany do rozpoznawania terenu, likwidacji celów stałych i ruchomych, wsparcia ogniowego jednostek.

http://polish.ruvr.ru/2014_07_11/Gazoci … rope-5225/



W tym tygodniu Rosja prowadziła intensywne negocjacje z krajami uczestniczącymi w projekcie „Gazociąg Południowy”. Wyniki rozmów szefa rosyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych Siergieja Ławrowa w Bułgarii i Słowenii, jego spotkanie z włoskim odpowiednikiem w Moskwie, a także wizyta delegacji Gazpromu w Chorwacji wykazały, że zainteresowanie projektem w Europie jest nadal bardzo wysokie.

Pomimo emocji w Sofii i Belgradzie, spowodowanymi sprzecznymi sygnałami z Brukseli, w Południowej, Środkowej i Wschodniej Europie wyczuwa się duże zainteresowanie projektem, - powiedział wykładowca Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Humanitarnego, specjalista w dziedzinie krajów Europy Środkowej Wadim Truchaczow:

Mówiąc o pozycji krajów europejskich należy zaznaczyć, że Austria jest bardzo zainteresowana dostawami rosyjskiego gazu ze względu na to, że nie ma własnych elektrowni jądrowych. Dla niej jakiekolwiek zakłócenia w dostawach gazu przez Ukrainę są poważnym ciosem dla gospodarki, więc interesy Wiednia w ramach projektu „Gazociąg Południowy” nie budzą wątpliwości.

To samo można powiedzieć o Węgrzech. Ostatnie wypowiedzi premiera Viktora Orbana o wsparciu „Gazociągu Południowego” pokazują, że Węgry dążą do samodzielnej polityki energetycznej. 90% dostarczanego na Węgry gazu, to gaz rosyjski. Oczywiście Orban jest zainteresowany tym, aby otrzymywać gaz w inny sposób, z pominięciem Ukrainy, kraju, gdzie trwa wojna i nie wiadomo, kiedy tam nastąpi przynajmniej względną stabilność.

Sytuacja z tranzytem przez Ukrainę niepokoi także władze tureckie. Prawie połowa rosyjskiego gazu dostarczanego do Turcji przepływa przez Ukrainę. I dlatego Ankara już oświadczyła, że w razie potrzeby jest gotowa do zaoferowania Rosji alternatywnej trasy początkowego odcinka Gazociągu Południowego - przez terytorium Turcji.

Taki rozkład byłby w interesie Turcji, uważa ekspert badań euroazjatyckich Centrum Międzynarodowych Badań Strategicznych Kerim Haas:

Jeśli przez Turcję będzie przebiegał rurociąg, to mogłoby być wsparciem dla gospodarki. Dodatkowo projekt ten może utorować drogę dla lepszych stosunków między Turcją i innymi krajami regionu. Czym więcej rurociągów przebiegnie przez Turcję, tym lepiej dla kraju. Władze tureckie uważają, że projekty mogą przynieść pewien element stabilności w zakresie bezpieczeństwa w regionach Morza Czarnego i Kaspijskiego. A jeśli gałąź rurociągu, prowadzącego do Unii Europejskiej, będzie przechodzić przez Turcję, uczestnicy projektu będą musieli uważniej odnosić się do opinii Turcji.

Jest to szczególnie ważne teraz, gdy, jak wiadomo, mają miejsce katastroficzne wydarzenia na południe od Turcji - w Iraku i Syrii. Tak więc projekt „Gazociąg Południowy” w dużej mierze służy stabilności w regionie.

http://polish.ruvr.ru/2014_07_16/Antyra … -500-7206/

Antyrakieta dalekiego zasięgu poprawi skuteczność pracy S-500



W Rosji odbyły się pomyślne testy antyrakiety dalekiego zasięgu, która będzie częścią perspektywicznego systemu przeciwlotniczych pocisków rakietowych S-500. Wszystkie zadania w ramach testów zostały wypełnione.

Jak wcześniej informowano, S-500 będzie mógł wykrywać i jednocześnie razić do 10 celów balistycznych, lecących z prędkością do 7 kilometrów na sekundę, a także głowice bojowe i hiperdźwiękowe pociski manewrujące. Najnowszy system pozwoli rozwiązać problem obrony zarówno przeciwrakietowej, jak i przeciwlotniczej, tj. w ramach jednego systemu łączy się rozwiązanie dwóch zadań. Przy czym system pozwoli niszczyć pociski balistyczne średniego zasięgu z bardzo wysoką wydajnością, mówi redaktor naczelny pisma „Arsenał Ojczyzny” Wiktor Murachowski:

Do przechwycenia celów balistycznych, lecących z prędkością kilku kilometrów na sekundę, potrzebna jest rakiet o bardzo wysokiej energii, która jest w stanie osiągnąć co najmniej taką samą prędkość, co przechwytywane cele.

Punkt przechwycenia jest obliczany zawczasu. Tak zwane wysokoenergetyczne rakiety powinny osiągnąć swoją maksymalną prędkość w jak najkrótszym czasie. Ich dynamika przyspieszenia powinna być znacznie większa, niż u pocisków przeznaczonych do celów aerodynamicznych. W punkcie przechwycenia spotyka się ona z pociskiem balistycznym i przechwytuje go. Rakieta powinna osiągnąć maksymalną prędkość w początkowym odcinku. Drugi ważny punkt - rośnie odległość granic przechwycenia. Odpowiednio, system obrony przeciwrakietowej będzie miał więcej czasu na to, aby odpowiedzieć na zagrożenia. Zakłada się, że pod względem możliwości bojowych przeciwlotniczy system pocisków rakietowych S-500 będzie znacząco przewyższać znajdujący się na uzbrojeniu systemu S-400 Triumf oraz system PAC-3 - najnowszą wersję zespołu rakietowego Patriot. Charakterystyczną cechą systemów rakietowych S-500, która odróżnia go od zagranicznych kompleksów rakietowych, jest to, że system ten cechuje się wysoką mobilnością i krótkim czasem transferu z pozycji transportowej w bojową. Głównym zadaniem tworzonego kompleksu jest walka z operacyjno-taktycznymi i balistycznymi rakietami średniego zasięgu, a nie z rakietami przeciwlotniczymi, jak na przykład amerykański Standard-3, zaznacza Wiktor Murachowski:

Istnieją pociski balistyczne klasy międzykontynentalnej, do których są wykorzystywane inne rakiety, w szczególności w moskiewskim rejonie obrony przeciwrakietowej. Istnieją także mniejsze rakiety, średniego zasięgu, taktyczne rakiety balistyczne. Teraz przetestowano nową rakietę odległego przechwytywania celów balistycznych. Jest to przeciwrakietowa obrona teatru działań wojskowych.

Według informacji z dostępnych źródeł, zakres detekcji celów u S-500 będzie o 200 kilometrów większy niż u S-400, około 800 kilometrów. Najnowsze systemy S-500, systemy piątej generacji, pozwolą Rosji skutecznie reagować na zagrożenia związane z atakiem powietrzno-kosmicznym potencjalnego wroga. Zdaniem ekspertów, właśnie nowy system S-500 może odegrać ważną rolę w ochronie strategicznych sił jądrowych Rosji przed nagłym atakiem rakiet balistycznych i pocisków manewrujących przeciwnika.

http://polish.ruvr.ru/2014_09_10/Flota- … czna-4490/

Flota Północna Rosji otrzyma bazę arktyczną


Foto: RIA Novosti

Rosja buduje stałą bazę wojskową w Arktyce. Taktyczna grupa Floty Północnej stanie na stałe na warcie na Wyspach Nowosyberyjskich już jesienią tego roku.



W wyprawę na Wyspy Nowysyberyjskie (należący do Rosji archipelag na Oceanie Arktycznym pomiędzy Morzem Łaptiewów a Morzem Wschodniosyberyjskim) udała się eskadra okrętów. Wielki okręt do zwalczania łodzi podwodnych „Admirał Lewczenko”, duże okręty desantowe „Georgij Pobiedonosiec” i „Kondopoga”, tankowiec „Siergiej Osipow” i kilka okrętów pomocniczych wraz z lodołamaczem o napędzie atomowym dostarczą na miejsce sprzęt, personel i ekwipunek taktycznej grupy Floty Północnej. Od września tego roku będzie stale odbywać w Arktyce służbę.

Jest to już trzecia wyprawa na wielką skalę Floty Północnej do Arktyki w ciągu ostatnich kilku lat. W 2012 roku piechota morska po raz pierwszy w historii rosyjskiej marynarki wojennej przeprowadziła desant na niewyposażone wybrzeże wyspy Kotielnyj (największej w archipelagu). W 2013 roku oddział okrętów na czele z flagowym okrętem Floty Północnej, ciężkim atomowym krążownikiem rakietowym „Piotr Wielki” dostarczył na Wyspy Nowosyberyjskie sprzęt i ekwipunek do przywrócenia lotniska. Lotnisko, podobnie jak większość innych arktycznych obiektów wojskowych byłego ZSRR, zostało porzucone na początku lat 90-tych. Nadszedł jednak czas, aby wrócić do Arktyki, uważa członek Rady Ekspertów Komisji Wojskowo-Przemysłowej przy Rządzie Federacji Rosyjskiej Michaił Chodarionok:

Z geopolitycznego punktu widzenia region ten jest nadzwyczaj ważny. Pod względem zapasów surowców mineralnych Arktyka jest cennym magazynem. W związku z tym wiele krajów zaczyna o nią pretendować. I jeśli nie pokażemy tam swojej obecności wojskowej pojawią się pytania, czy potrzebny jest nam w ogóle ten region. Ponieważ swojego wybrzeża i swoich wysp należy chronić.

Według niektórych, ocen w rejonie Arktyki znajduje się jedna czwarta nieodkrytych światowych zasobów węglowodorów. Posiadanie ich rokuje znaczące korzyści. Według obowiązujących norm prawnych, tylko kraje z bezpośrednim dostępem do Oceanu Arktycznego mają prawo do opanowania ich szelfu arktycznego. Jest to Dania, Kanada, Norwegia, Rosja i Stany Zjednoczone. Taka sytuacja nie satysfakcjonuje wielu innych krajów, w tym Chin, Japonii, Szwecji, Finlandii.

Ale również kraje arktyczne prowadzą między sobą spory. W szczególności Moskwa i Ottawa zastrzegają sobie prawo do podwodnego Grzbietu Łomonosowa. Zarówno Rosja, jak i Kanada uważają, że jest on przedłużeniem ich szelfu kontynentalnego. Rosja złożyła już odpowiedni wniosek do ONZ i teraz prowadzi dalsze badania.

Podobny wniosek Rosji w sprawie enklawy Morza Ochockiego Komisja ONZ uznała w tym roku. To zaogniło sytuację. W sierpniu tego roku minister spraw zagranicznych Kanady John Baird powiedział, że Ottawa jest zaniepokojona roszczeniami Rosji do terytorium Arktyki i w razie konieczności gotowa jest do obrony swojej suwerenności. Aby ostudzić zapał sąsiadów, grożących bronić swoich interesów nie w sposób naukowy, a środkami wojskowymi, Rosja po prostu musi pokazać swoją obecność wojskową w Arktyce, podkreśla Michaił Chodarionok:

Nie chodzi o rozwijanie istotnych jednostek rosyjskich sił zbrojnych i marynarki wojennej w Arktyce. Mowa o małych jednostkach, o odznaczeniu swojej obecności, aby w razie konieczności była możliwość rozmieszczenia bardziej znaczących oddziałów. Lotniska, porty - to zdolność do szybkiego wdrażania jednostek w przypadku komplikacji sytuacji wojskowo-politycznej w regionie.

Dopóki jest spokojnie dla rosyjskich wojskowych w Arktyce znajdzie się także inne zadanie. Przez region przechodzą najkrótsze trasy z Europy do regionu Azji i Pacyfiku, tzw Przejście Północno-Wschodnie. Przez większość miesięcy w roku warunki pogodowe nie są tam łatwe. Statki i właściciele ładunków będą o wiele spokojniejsi, jeśli będą wiedzieć, że gdzieś w pobliżu odbywają wartę wojskowi, gotowi w każdej chwili przyjść na ratunek.

http://polish.ruvr.ru/2014_12_01/Arktyk … osji-4813/

Arktyka złotym zasobem Rosji

Foto: RIA Novosti/Ramil Sitdikow

Spadek ceny ropy naftowej nie wywrze żadnego wpływu na realizację rosyjskich projektów arktycznych. Według szefa Ministerstwa do spraw Energetyki Aleksandra Nowaka, skomplikowane warunki gospodarcze nie odstraszają rosyjskich spółek naftowych. Wobec tego nie będzie zmian w terminach realizacji ich planów.

Wydobycie ropy naftowej i gazu w Arktyce w dalszym ciągu zapewnia znaczne zyski. Ponadto perspektywy rozwoju tego regionu dla Rosji są wręcz olbrzymie. „Kraina koszmaru lodowego”, jak nazywał Arktykę norweski badacz polarny Fridtjof Nansen, w miarę topienia się powłoki lodowej staje się coraz bardziej atrakcyjna dla inwestorów.

Według ekspertów, rozwój kierunku arktycznego jest gwarancją bezpieczeństwa energetycznego i gospodarczego Rosji. Właśnie Arktyka zapewni jej w przyszłości niepodległość – wyraża przekonanie wicedyrektor do spraw naukowych Instytutu Problemów Ropy Naftowej i Gazu Rosyjskiej Akademii Nauk Wasilij Bogojawleński:

Cały rosyjski szelf szacowany jest w przybliżeniu na 100 miliardów ton umownego paliwa. Z tego blisko 80 procent stanowi gaz. Najbardziej bogate w zasoby są akweny mórz Barentsa i Karskiego. Wydobycie na rosyjskim szelfie Arktyki prowadzone jest od 2003 roku. Jeśli będziemy mówić o części lądowej, to pracujemy tu już od około czterdziestu lat. I poza wszelką wątpliwością, te prace trzeba zaktywizować.

Rosja nie tylko udowadnia w organizacjach międzynarodowych słuszność swoich praw do szelfów mórz północnych, lecz również prowadzi aktywną działalność w celu zagospodarowania Arktyki. Olbrzymie zasoby kopalin użytecznych, włącznie z zasobami energetycznymi, dotychczas nie zostały zagospodarowane. A przecież Arktyka posiada praktycznie wszystkie zasoby naturalne. Zresztą, większa ich część znajduje się na głębokości około 500 metrów, co utrudnia prowadzenie poszukiwań i prac geologicznych. Oczywiście, nie mogą one też być prowadzone przez cały rok. A jednak globalne ocieplenie klimatu zapewnia coraz szersze możliwości wydobycia zasobów. Przecież w Arktyce znajduje się 13 procent niewykrytych jeszcze złóż ropy naftowej i jedna trzecia światowych zasobów gazu ziemnego. Wszystkie arktyczne zasoby gazu skupiają się właśnie przy rosyjskim wybrzeżu.

Oprócz aspektu geoekonomicznego, zwiększa się też znaczenie Arktyki pod względem wojskowym i geostrategicznym - uważa pierwszy wiceprezydent Akademii Problemów Geopolitycznych, doktor habilitowany sztuki wojskowej Konstantin Siwkow:

Z geostrategicznego punktu widzenia Arktyka stanowi najkrótszą drogę od kontynentu amerykańskiego do euroazjatyckiego. Oznacza to, że jest to najkrótsza trasa lotów międzykontynentalnych rakiet balistycznych i bombowców strategicznych. Ponadto rakietowe okręty podwodne Federacji Rosyjskiej z bronią jądrową na pokładachpatrolująwłaśnie akweny arktyczne. Te regiony patrolują także amerykańskie okręty podwodne wyposażone w pociski samosterujące, przeznaczone do atakowania naszych obiektów. W latach spokoju wykrywano tam co najmniej dwa lub trzy dziennie. Natomiast w okresach zaognienia się sytuacji ich liczba sięgała nawet dziesięciu. Wobec tego walka o Arktykę zapowiada się na ostrą.

Rzeczywiście, Arktyka w ostatnich latach wywołuje zwiększone zainteresowanie nawet ze strony państw, położonych daleko od tego regionu. Specjalną flotę budują, na przykład, Chiny. Oczywiście, nie chcą zmarnować szans arktyczne państwa Norwegia, Szwecja i Finlandia.

Jednak Rosja nie zamierza rezygnować ze swoich interesów w Arktyce – wielokrotnie mówiono o tym na najwyższym szczeblu. Do kraju należy 40 procent wszystkich terenów arktycznych – stanowi to prawie jedną piątą część Federacji Rosyjskiej. Obecnie właśnie tam skupiają się kluczowe interesy państwa. Bogactwa naturalne zapewniają ponad 10 procent dochodu narodowego i prawie jedną czwartą całej wielkości rosyjskiego eksportu.

Od 1 grudnia na bazie rosyjskiej Floty Północnej przystąpiło do działania nowe dowództwo strategiczne. Zaplanowano częste wyprawy okrętów nawodnych i podwodnych do Arktyki. Natomiast na wyspie Kotielnyj rozpoczęła działalność baza wojskowa i lotnisko. Ich zadaniem jest ochrona zasobów ropy naftowej i gazu oraz zapewnienie bezpieczeństwa żeglugi na północnym szlaku morskim.